“Little Madi is niet zomaar iemand. Ze is een illustrator in de schoot van het duo Koralie en Supakitch. Ze kijkt en leert snel. Zwart en wit domineren, porselein is haar favoriete ondergrond en dieren krijgen een vooraanstaande plaats in haar werk.

Ze houdt momenteel een tentoonstelling in de Element-winkel in Parijs, heeft ons een deel van haar creatieve leven toe vertrouwd en heeft afgelopen winter van het leven in de hoofdstad genoten.

Je bent naar verschillende plaatsen afgereisd, wat heeft jou dat opgeleverd?

Een zekere vrijheid, en daardoor kan je wat afstand nemen van je werk, en van je statuut als kunstenaar. Het is een manier om wat zaken recht te zetten, de balans op te maken van wat ik leuk vind, van wat ik wil. Je aanpak herbekijken is een moment waarop je naar jezelf kijkt, je andere technieken ontdekt, andere manieren om dingen te doen. In New York was het vooral de snelheid van de stad, het leven, het ritme, de mogelijkheden, de vrijheid en het gevoel alles wat echt aangenaam is te kunnen veroveren.

In Brussel heb ik zo een gekke kant, vrijheid, en als je dan een blanco pagina hebt, kan je alles maken. In Frankrijk voelde ik me een beetje afgeschermd. Ik vond daar mijn plaats niet. Op de opendeurdag van La Cambre had ik meteen een goed gevoel. Ze geven iedereen een kans en laten je zoeken, fouten maken, je eigen stijl vinden, jezelf uitdrukken …

Kan je ons meer vertellen over La Cambre?

Het is een school voor beeldende kunsten. Ik volgde schilderkunst, zeefdruk en je kan pendelen tussen de afdelingen: typografie, boekbinden … Het is een ambachtelijke aanpak, je begint bij de basis.

Hoe ervaar jij je statuut als kunstenaar?

Ik ervaar het heel positief (glimlacht). Het is moeilijk, maar het is mijn passie. Soms is het vermoeiend, want het is 24 uur per dag. Als je kunstenaar bent, ben je de hele tijd aan het denken, stel je jezelf in vraag … Maar het is erg opwindend!

Hoe regel jij je persoonlijk werk en de bestellingen?

Ik heb voor Volcom en Nikita gewerkt, dat zijn merken die vertrouwen in je hebben. Ze komen je opzoeken voor je stijl, en je hebt geen strikte briefing. Ik stel dingen voor en dan we komen tot een akkoord, dus ik geraak niet gefrustreerd. Het is een kans om mezelf te kunnen uitdrukken en ik hoop dat het resultaat op mij lijkt. Bij mijn porseleinactiviteiten heb ik een ander ritme. De collecties zijn regelmatiger, ik werk anders. Ik heb klanten die zitten te wachten op wat ik maak. Het is niet zoals bij tekenen waar je vrij bent.

Hoe ben je eigenlijk begonnen met tekenen op porselein?

Ik liep stage in Parijs bij een grafisch ontwerpbureau. Ik vond het niet leuk, ook al heb ik veel geleerd. Ik besefte dat ik dat niet wilde doen, dus tekende ik veel toen ik thuis kwam. Op een avond begon ik op borden te tekenen.

Vanaf toen wilde ik weten hoe ik de inkt moest fixeren en ben ik me gaan toeleggen op Limoges-porselein. Ik was op slag verliefd op dit materiaal. Edel materiaal, finesse en zachtheid, tafeldecoratie, het sprak me enorm aan. Ik werk met Rotring en met Chinese inkt, en dat heeft me wel wat tijd gekost.

Dat is de Franse identiteit in jouw werk!

Ja, een beetje, veel, en ik probeer die te behouden, ik wil de controle niet verliezen.

Wat betekent dat, de controle te verliezen?

Bijvoorbeeld naar China gaan om 500 kopjes te maken. Dat interesseert me niet. Ik vind het leuk om op papier te tekenen en dat op porselein te reproduceren. Ik bak, weet je wel. De creatieve draad van het begin tot het einde is van mij.

Ik maak specifieke tekeningen, collecties voor porselein. Er is een verschil tussen een originele tekening en een porseleinen kopje. Ik probeer beide activiteiten te scheiden, ik heb een iets andere stijl afhankelijk van de ondergrond.

En je hebt stage gelopen bij Koralie & Supakitch…Dat was een droom! Ik kende hun werk, vooral dat van Koralie, en de stage was in New York. Toen ik daar aankwam, waren we het er meteen over eens hoe we gingen werken. Ik leefde op hun tempo, zeer stressvol, zeer opwindend. Ze hebben altijd veel projecten: fresco’s, kleding …Het was zeer leerrijk, en ik heb een klik gemaakt. Ik heb mezelf voorgenomen dat ik ervoor moest gaan. Sindsdien zijn we onafscheidelijk, ze moedigen me aan, het is een bron van inspiratie. Ze hebben een ongelooflijke energie en zitten boordevol passie. Ze communiceren dat en groeien in wat ze doen. En wanneer Guillaume [Supakitch – nvdr] begint met tatoeëren, wordt hij al snel goed, omdat hij het leuk vindt, de lijnen kloppen en hij ervan geniet.

Doe jij ook tatoeages?

Ik ben het aan het leren, het is moeilijk, maar ik heb proefkonijnen, trouwe vrienden … die me hun huid lenen!

Je hebt samengewerkt met Fafi en Koralie. Is er solidariteit tussen de meisjes in de illustratorwereld?

Jawel. Het lijkt alleen niet zo. De vrouwelijke streetart is in Frankrijk groot geworden, en Koralie was als een grote zus voor mij. Ik heb Fafi leren kennen in Amsterdam toen we een muur aan het maken waren voor Grolsch, en ze heeft me meteen onder haar hoede genomen. Je hebt een stukje kennisoverdracht, en ze heeft me meteen uitgelegd hoe ze werken, hoe je op een muur werkt. Koralie werd 15 jaar geleden door Fafi geïntroduceerd, ze hebben vaak samen geschilderd.

Je zit op sociale netwerken, is dat een must voor een kunstenaar?

Het is niet mijn favoriete bezigheid, maar het spreekt me aan, vooral Instagram, dat goede ondersteuning biedt. Je krijgt feedback van mensen die je werk volgen en met wie je ideeën kunt uitwisselen. Ik vind dat fijn. En dat is belangrijk omdat mensen je snel moeten kunnen vinden.

Tot slot heb je een bijzondere fantasie als het over dieren gaat …

Het is eigenlijk heel gek, maar ik teken graag de texturen van haren en veren (glimlacht), het zijn gewaarwordingen tijdens het tekenen, en met de Rotring heb ik ontdekt dat ik dit soort dingen erg leuk vond. Dat is heel fijn en minutieus, en ik heb me kunnen concentreren op weefdraden en details. Dat komt vaak terug … En tegenwoordig teken ik leeuwen en tijgers!”

https://vimeo.com/117510009
https://www.instagram.com/little__madi/?hl=fr